W superwizji psychoterapii wyróżnia się kilka istotnych wymiarów relacji terapeuta-superwizor, które mają kluczowe znaczenie dla skuteczności procesu superwizyjnego. Pierwszym z tych wymiarów jest postrzegana władza superwizora w relacji. Na jednym krańcu tego wymiaru superwizor jest w roli niezaangażowanego eksperta, posiadającego wiedzę i doświadczenie, a na drugim  staje się zaangażowanym uczestnikiem procesu, który zdaje sobie sprawę, że nie ma wszystkich odpowiedzi i jest gotowy poszukiwać ich wraz z superwizantem. Ten aspekt wpływa na dynamikę relacji i otwartość uczestników na proces superwizyjny.

Drugim istotnym wymiarem jest przedmiot zainteresowania w superwizji: tylko procesy psychiczne pacjenta, procesy psychiczne superwizanta lub procesy psychiczne wszystkich uczestników sytuacji, włączając w to samego superwizora.

Trzecim istotnym wymiarem jest tryb uczestnictwa superwizora. Może on przyjąć formę dydaktyczną, w której superwizor przekazuje wiedzę i umiejętności albo może włączać kwestie relacyjne w sam proces superwizji, co sprzyja głębszemu zrozumieniu relacji terapeutycznej.

Refleksja nad własnym doświadczeniem superwizji stanowi istotny element rozwoju zawodowego terapeuty. Świadome konstruowanie własnej roli jako superwizora wymaga rozumienia wszystkich wymienionych wcześniej aspektów. Uwzględnienie wymienionych wyżej wymiarów prowadzi do sformułowania różnych modeli relacji superwizyjnej, takich jak klasyczny model skoncentrowany na pacjencie, model skoncentrowany na terapeucie oraz model relacyjny skoncentrowany na całej sytuacji superwizyjnej.

Ważnymi elementami przyjętego modelu są również sposób i zakres wykorzystania procesów równoległych w superwizji. Przyjęty model determinuje również, w jaki sposób rozstrzygane są dylematy granicy między terapią a superwizją w jej aspekcie dydaktycznym. Model relacji superwizyjenj zmienia się również w sposób elastyczny stosownie do etapu rozwoju zawodowego superwizanta. Superwizor winien dostosować więc formę i treść superwizji adekwatnie do jego potrzeb i umiejętności.

Kluczowym elementem pracy superwizora jest też rozpoznanie trudności napotykanych przez superwizantka i rozstrzygnięcie, czy są wynikają one z braku wiedzy (tzw. “dumb spots”), czy z czynników emocjonalnych związanych z przeciwprzeniesieniem lub własną problematyką terapeuty (tzw. “blind spots”).  W zależności od przyjętego modelu relacji superwizyjnej rozpoznawanie  obszarów niekompetencji i ślepych plamek będzie dotyczyć również samego superwizora.

Metody opracowania wymienionych treści merytorycznych obejmują różnorodne formy warsztatowe, takie jak praca w małych grupach z wykorzystaniem materiału superwizyjnego dostarczonego przez uczestników, a także dyskusje nad prezentowanymi przypadkami sytuacji superwizyjnych, zarówno w małych grupach, jak i na forum całej grupy.